Nu ik weer in Spijkenisse slaap, komen er ook flink wat herinneringen naar boven. Zowel leuke als minder leuke herinneringen. De allersterkste is helaas wat minder leuk, en ik word er elke avond mee geconfronteerd. Hij huist namelijk in mijn bed.
Voor ik afgelopen zomer vertrok naar Corsica, heb ik in dat bed heel wat uren doorgebracht. Op dat kussen heb ik flink wat tranen gelaten, en om de een of andere reden, als ik in dat bed stap, komt die herinnering onwillekeurig weer naar boven. Misschien dat ik daarom iedere nacht nachtmerries heb.
Het was een verdrietige tijd, ik voelde me vreselijk en ik wilde alleen nog maar in dat bed liggen, en huilen. Soms ging ik om 9 uur al naar bed om er niet voor 12 uur 's middags uit te komen, in de hoop dat ik daarmee de dagen wat kon verkorten. Vaak deed ik dan overdag nog een dutje, of lag ik simpelweg urenlang op dat bed te huilen. Al die tranen die dat bed op heeft genomen, die zullen er ongetwijfeld nog ergens in zitten. Toen ik vertrok, voelde ik mij niet veel beter. Zelfs toen ik mijn grote liefde al had ontmoet, heb ik nog heel wat afgejankt om dezelfde verdrietige gebeurtenis, en om de messen in mijn rug die er nog achteraan kwamen.
Stukje bij beetje heeft dit enorme verdriet plaatsgemaakt voor mijn enorme geluk. De fantastische zomer, de beslissing om mijn leven op Corsica door te brengen, mijn grote liefde en nu natuurlijk mijn lieve kleine meisje die zo heerlijk in mij rondspartelt, en zelfs mijn buik al weet te laten bewegen met haar flinke trapjes. Onze dochter, het resultaat van de liefde tussen mijn lief en mij.
Nu, weer in Spijkenisse, word ik geconfronteerd met dat vroegere verdriet. Ik voel het verdriet van binnen nog zitten, het is mij glashelder hoe ik me toen voelde en als ik er echt lang bij stil sta dan voel ik mij ook echt weer zo (dat probeer ik te voorkomen want het stemt mij niet vrolijker). Toch kan ik er niet meer om huilen. Het gaat gewoon niet meer. Zijn de tranen op? Ben ik uitgehuild? Ben ik, zoals men dat zo mooi zegt, "over mijn verdriet heen"? Ik weet het niet. Ik kan het nog steeds voelen, dus waarom kan ik dan geen tranen meer laten? En kunnen tranen eigenlijk wel op zijn? Kun je ooit klaar zijn met huilen over iets? Wat mis ik?
Vervolgens vraag ik me af of het mogelijk is om je tranen in de wacht te zetten. Kun je ze uitstellen, waardoor ze je overvallen op een onverwacht moment? En wanneer je huilt, weet je dan altijd waarom, of laat je soms stiekem een paar tranen die voor een andere situatie bedoeld zijn?
Nu ik zwanger ben en mijn hormonenbom flink aan het werk is, kan ik overal wel om janken. Ik jank om boeken, om series, zelfs om dingen waar niet eens om te janken valt. Wellicht zijn dit dan ook tranen die ergens anders voor bedoeld zijn.
Nu, na een hele tijd, mijn tranen van vorige zomer "eindelijk" beantwoord lijken te worden met andere tranen, weet ik niet meer wat ik ermee aan moet. Is het goed, slecht? Waren dit tranen in de wacht? Als het tranen van liefde waren, waar waren ze dan al die tijd, toen ik ze nodig had? Erover malen heeft ook geen zin, het is gewoon te laat. Het boek is gesloten, twee nieuwe boeken zijn begonnen. Twee mooie boeken, dat staat vast. Twee boeken die datzelfde verdriet nooit meer hoeven te beschrijven. Waren die tranen maar eerder gekomen, dan had ik het een plaats kunnen geven. Ik kan er niets meer mee. Niemand kan er nog iets mee. Ze passen niet in het oude boek noch in een van de nieuwe boeken. Verloren tranen, of misschien waren ze uiteindelijk toch niet als respons op de mijne bedoeld..
Ik heb zoveel vragen, maar geen antwoorden. En die antwoorden die zullen ook nooit komen. Daarom kies ik ervoor om me dom te houden. Niet meer te malen. Er is namelijk geen eindbestemming. En de reis is gewoon te lang, te vermoeiend. Ik richt me liever op mijn geluk, want gelukkig, dat ben ik. Misschien is het zonde. Voor iemand, of iets. Het hogere goed misschien. Of de mensheid. Maar niet voor mij, ik heb mijn plaats gevonden. Wat wel heel erg zonde is, zijn al die tranen. Tears on my pillow? Misschien in dit huis, maar elders niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten