Tja, ik zou er eigenlijk niets over moeten schrijven maar kan het, met dank aan mijn nog altijd nakokende bloed (en de hormonenbom), toch niet laten.
Wat bestaan er toch vervelende mensen. Van die mensen die met opzet andere mensen met succes willen dwarsbomen. Heb je een keer een goed idee, dan gaan ze er voor het gemak maar vanuit dat het nooit van jou afkomstig kan zijn (ja echt, zelfs mensen die niet weten wie je bent!). Dat moet je wel ergens van gestolen hebben, dat goede idee. Want normale mensen kunnen geen goede ideeën hebben, volgens hen. Dat komt mijns inziens vooral door hun eigen gebrek aan inspiratie. Of het feit dat zij niet beseffen dat ze niet altijd met normale mensen te maken hebben.
Ach, hoe dan ook. Ik kan er vrij giftig van worden wanneer ik na een uur lang zwoegen op een tekst (zie hieronder), deze vol trots aan anderen laat lezen, waarbij er tussen de 20 complimentjes er toch weer eentje moet zijn die zegt mijn tekst, in exact dezelfde bewoordingen, al te kennen. Kan natuurlijk dat deze dame op oorlogspad was, of haar frustratie wilde uiten over een en ander. Toch vind ik het behoorlijk getuigen van slechte manieren daardoor het goede idee van iemand anders de grond in te boren. Het was overigens niet de eerste keer dat iemand een van mijn teksten teniet wilde doen, en het zal ongetwijfeld niet de laatste keer zijn als ik mijn teksten wil blijven delen. Dus maak ik er nu verder maar geen woorden meer aan vuil. En ga ik gewoon vrolijk verder met schrijven.
Anders is straks die koortslip mijn grootste vijand niet meer.
Mijn grootste vijand is een vreselijke verschijning. Hij overvalt me altijd als ik hem het minst verwacht. Dagenlang bereidt hij zich in stilte voor op zijn komst. Hij wacht met aanvallen, kiest zorgvuldig het moment uit waarop ik het zwakst ben, de minste weerstand kan bieden. Onzichtbaar broedt hij zijn plannen uit, wordt sterker.
Op dat moment is het al te laat. Ik kan zijn komst niet meer voorkomen, nog voor ik in staat ben te ontdekken dat hij er is, verstopt onder de oppervlakte..
Hij verschijnt nooit in dezelfde vorm. Het is onmogelijk hem voortijdig te herkennen. Soms komt hij alleen, groot en sterk, zodat ik niet tegen hem ben opgewassen. Soms komt hij met een heel leger, om toe te slaan in andere vorm.
Hij besluipt me wanneer ik niets in de gaten heb, om mij vervolgens in mijn slaap te overmeesteren. Als ik wakker word, is het te laat. De kwelling duurt soms weken. Op geen enkele manier is hij te verslaan. Ik kan alleen maar afwachten tot hij zelf besluit te vertrekken..
Wanneer hij eindelijk weg is, laat hij een grote zwakke plek achter bij me, zodat hij me bij zijn volgende bezoek makkelijker te grazen kan nemen.
Soms slaat hij meerdere keren achter elkaar toe, soms laat hij tijdenlang niets van zich horen.
Ik heb mijn ergste vijand al bijna een jaar niet meer gezien. Ik dacht dat de kust veilig was. Maar dat is slechts een illusie. Een van zijn trucjes, om mij hem te doen vergeten wanneer hij er even niet is. Zodat de volgende keer dat hij me aanvalt, ik wederom compleet overrompeld ben door zijn plotselinge verschijning.
Ik kom nooit meer van hem af, de enige manier om hem bij me vandaan te houden is altijd sterk te zijn, alert op zijn komst. Ik zal de rest van mijn leven aan hem vastzitten, ik kan er niet meer onderuit. Hij heeft me in zijn macht, zonder dat ik er ook maar iets van merk.
Vannacht heeft hij weer toegeslagen. Hij zat al dagenlang zijn kans af te wachten. Toen ik vanmorgen wakker werd, was het alweer te laat. De paniek overmande me. Hij had toegeslagen, en nu ben ik wekenlang aan hem onderworpen. Mijn grootste vijand is weer op bezoek. Een koortslip..
Ergens vind ik het jammer om op zo'n mooie blog zo'n somber gestemd berichtje te schrijven, maar ik loop er echt al heel de ochtend mee rond en nu moet het er gewoon even uit.
Nu ik weer in Spijkenisse slaap, komen er ook flink wat herinneringen naar boven. Zowel leuke als minder leuke herinneringen. De allersterkste is helaas wat minder leuk, en ik word er elke avond mee geconfronteerd. Hij huist namelijk in mijn bed.
Voor ik afgelopen zomer vertrok naar Corsica, heb ik in dat bed heel wat uren doorgebracht. Op dat kussen heb ik flink wat tranen gelaten, en om de een of andere reden, als ik in dat bed stap, komt die herinnering onwillekeurig weer naar boven. Misschien dat ik daarom iedere nacht nachtmerries heb.
Het was een verdrietige tijd, ik voelde me vreselijk en ik wilde alleen nog maar in dat bed liggen, en huilen. Soms ging ik om 9 uur al naar bed om er niet voor 12 uur 's middags uit te komen, in de hoop dat ik daarmee de dagen wat kon verkorten. Vaak deed ik dan overdag nog een dutje, of lag ik simpelweg urenlang op dat bed te huilen. Al die tranen die dat bed op heeft genomen, die zullen er ongetwijfeld nog ergens in zitten. Toen ik vertrok, voelde ik mij niet veel beter. Zelfs toen ik mijn grote liefde al had ontmoet, heb ik nog heel wat afgejankt om dezelfde verdrietige gebeurtenis, en om de messen in mijn rug die er nog achteraan kwamen.
Stukje bij beetje heeft dit enorme verdriet plaatsgemaakt voor mijn enorme geluk. De fantastische zomer, de beslissing om mijn leven op Corsica door te brengen, mijn grote liefde en nu natuurlijk mijn lieve kleine meisje die zo heerlijk in mij rondspartelt, en zelfs mijn buik al weet te laten bewegen met haar flinke trapjes. Onze dochter, het resultaat van de liefde tussen mijn lief en mij.
Nu, weer in Spijkenisse, word ik geconfronteerd met dat vroegere verdriet. Ik voel het verdriet van binnen nog zitten, het is mij glashelder hoe ik me toen voelde en als ik er echt lang bij stil sta dan voel ik mij ook echt weer zo (dat probeer ik te voorkomen want het stemt mij niet vrolijker). Toch kan ik er niet meer om huilen. Het gaat gewoon niet meer. Zijn de tranen op? Ben ik uitgehuild? Ben ik, zoals men dat zo mooi zegt, "over mijn verdriet heen"? Ik weet het niet. Ik kan het nog steeds voelen, dus waarom kan ik dan geen tranen meer laten? En kunnen tranen eigenlijk wel op zijn? Kun je ooit klaar zijn met huilen over iets? Wat mis ik?
Vervolgens vraag ik me af of het mogelijk is om je tranen in de wacht te zetten. Kun je ze uitstellen, waardoor ze je overvallen op een onverwacht moment? En wanneer je huilt, weet je dan altijd waarom, of laat je soms stiekem een paar tranen die voor een andere situatie bedoeld zijn?
Nu ik zwanger ben en mijn hormonenbom flink aan het werk is, kan ik overal wel om janken. Ik jank om boeken, om series, zelfs om dingen waar niet eens om te janken valt. Wellicht zijn dit dan ook tranen die ergens anders voor bedoeld zijn.
Nu, na een hele tijd, mijn tranen van vorige zomer "eindelijk" beantwoord lijken te worden met andere tranen, weet ik niet meer wat ik ermee aan moet. Is het goed, slecht? Waren dit tranen in de wacht? Als het tranen van liefde waren, waar waren ze dan al die tijd, toen ik ze nodig had? Erover malen heeft ook geen zin, het is gewoon te laat. Het boek is gesloten, twee nieuwe boeken zijn begonnen. Twee mooie boeken, dat staat vast. Twee boeken die datzelfde verdriet nooit meer hoeven te beschrijven. Waren die tranen maar eerder gekomen, dan had ik het een plaats kunnen geven. Ik kan er niets meer mee. Niemand kan er nog iets mee. Ze passen niet in het oude boek noch in een van de nieuwe boeken. Verloren tranen, of misschien waren ze uiteindelijk toch niet als respons op de mijne bedoeld..
Ik heb zoveel vragen, maar geen antwoorden. En die antwoorden die zullen ook nooit komen. Daarom kies ik ervoor om me dom te houden. Niet meer te malen. Er is namelijk geen eindbestemming. En de reis is gewoon te lang, te vermoeiend. Ik richt me liever op mijn geluk, want gelukkig, dat ben ik. Misschien is het zonde. Voor iemand, of iets. Het hogere goed misschien. Of de mensheid. Maar niet voor mij, ik heb mijn plaats gevonden. Wat wel heel erg zonde is, zijn al die tranen. Tears on my pillow? Misschien in dit huis, maar elders niet meer.
Vandaag ben ik met mijn moeder naar de babywinkel geweest. We wilden even kijken voor de kinderwagen, die ik van de kersverse opa en oma kado krijg (ahhhh wat lief!). Helaas in deze babywinkel niet te vinden, maar niet getreurd we zullen er hoe dan ook aan komen!
Toen kwamen we op het idee om behang te kijken in de behangwinkel, en ja hoor, toen vond ik hem;
het PIP-behang, waar ik al zo lang naar op zoek was! Ik heb hem meteen besteld, en ik ben er erg blij mee! Een mooie witzilveren achtergrond, en hij komt op twee van de vier muren van de babykamer.
Nu komt mijn moeder weer binnengestormd met een paar paarse babysokjes: Oma is the best staat erop.
En vanmorgen heb ik nog een luiertas gehad van de aanstaande overgrootmoeder, een hele lading rompertjes, sokjes, spuugdoekjes etc etc. Ook nog een roze pakje van mijn tante gehad, een stapel pakjes van mijn zusje en ongetwijfeld zit er nog een hele lading aan te komen.
Ik zal proberen het dit keer netjes bij te houden, maar ik kan echt niks beloven want eerlijk is eerlijk.. soms heb ik gewoon naast het leven van mijn leven geen zin om er ook nog eens over te schrijven :)
Even een korte herhaling van mijn huidige situatie:
* Ik woon sinds juni 2010 op Corsica, heb daar een tijdje als au pair gewerkt en ben daar sinds december 2010 mee gestopt, en wel om de volgende reden:
* Ik woon sinds Januari 2011 samen met mijn grote liefde; Jean Pascal. We hebben elkaar op Corsica ontmoet in de zomer van 2010 en het werd al snel duidelijk dat wij ons leven met elkaar wilden delen. Omdat we het beiden niet konden verdragen steeds zo ver uit elkaar te zijn en niet bij elkaar te konden slapen, hebben we besloten om lekker met zijn tweetjes te gaan wonen.
* Ons huis staat op de Plaine de Peri, een stukje platteland zo'n 15 kilometer van Ajaccio (wat weer een grote stad is voor het eiland). Het huishuiden bestaat uit Jean Pascal en mij, de hond Rocco en de kat Fioul. In hetzelfde huis, maar op een andere verdieping, woont de oma van mijn lief, met haar hondje. We zijn bezig een parket op de vloer te leggen en gaan daarna de hele inrichting aanpakken (die mij nu nog iets te antiek is).
* Ik ben bezig mijn master Psychologie in het Frans te doen, via internet aan de universiteit van Parijs. Ik zit nu in het eerste jaar, van de drie jaar in totaal. Daarnaast volg ik op dit moment een opleiding van 6 maanden om de administratie van een klein bedrijfje te kunnen beheren. Dit omdat mijn lief een eigen bedrijfje heeft en ik hem het administratieve gezeur uit handen wil nemen.
* Eens in de zoveel tijd vind ik het eiland weer te klein en verlang ik terug naar de grote stad. Dan kom ik dus weer even naar mijn ouders in Nederland om wat beschaving op te snuiven. Zo ook nu. 22 februari tot en met 8 maart ben ik in het land.
En natuurlijk het belangrijkste, voor diegenen die het nog niet wisten:
* Ik ben inmiddels 19 weken zwanger van ons eerste kindje! Het geslacht weten we al, we verwachten namelijk een lieve kleine meid! Zowel JP en ik zijn dolgelukkig en heel hard bezig de leefomgeving van ons aankomende familielid zo aangenaam mogelijk te maken. Op de foto hiernaast kun je alvast haar billen bewonderen, ze heeft de billen van haar vader!
Dit is wel zo'n beetje het belangrijkste wat je over mij moet weten wanneer je van plan bent mijn blog te lezen; de rest komt vanzelf wel voorbij. Ik laat het hier even bij anders wordt het wel heel langdradig (en in slaap vallende lezers daar heb ik natuurlijk niets aan).
Ik ga meteen even een nieuw berichtje typen, een echte dit keer!
