Niet nu al!

Daar lig je dan, languit op de bank. Een houding waar ik de komende 14 weken waarschijnlijk niet meer uit mag komen. Sinds vorige week woensdag is het vrij snel gegaan allemaal:

We gingen voor de maandelijkse controle naar de gynaecoloog. Ik was net twee dagen thuisgebleven van de stage en was veel in huis bezig geweest met opruimen, dingen aan kant brengen etc (nesteldrang he..)

Al sinds het eind van de middag had ik last van mijn buik, maar ik dacht (en hoopte) dat het onze kleine meid was die gewoon een beetje verkeerd lag. Eenmaal op de behandeltafel kwam daar snel een eind aan. "Nee hoor mevrouw, dat zijn weeën!" Gelukkig nog geen 'echte' weeën, maar oefenweeen, ook wel Braxton-Hicks weeën genoemd. Deze zijn in principe ongevaarlijk en pijnloos en kunnen geen bevalling opwekken maar ze horen niet regelmatig te komen, wat ze bij mij dus wel deden. En niet zo'n beetje ook! Eenmaal onderweg naar huis begon ik de tijd tussen de harde buiken op te meten en kwam op 1,5 minuut tussen elke harde buik die zo'n 30 a 40 seconden aanhield. Foute boel natuurlijk, met nog maar 24 weken zwangerschap (er zijn er 40, voor de leken).

Die avond dus naar het ziekenhuis gegaan. Daar eenmaal aangekomen bleek mijn baarmoeder weer gekalmeerd maar mocht ik toch een nachtje blijven ter observatie (wat een gastvrijheid). Na een vervelende nacht en 12 uur opname mocht ik weer naar huis. Vervolgens de verloskundige gebeld die twee keer per week langs moet komen voor een CTG van een half uur, waarbij de hartslag van de baby en de weeenactiviteit wordt gemeten. Ik bleek toch wel regelmatig harde buiken te hebben, en kreeg nog wat extra medicatie voorgeschreven.

Na een rustig weekend kwam ze maandagmiddag weer, dit keer zag het er prima rustig uit en was er geen weeenactiviteit meer te bespeuren. De medicijnen en de extra rust leken dus te helpen.
Gisteren was het weer zo ver en kwam de vk weer. Helaas bleken de weeën weer opgewekt te zijn en nog heviger dan voorheen ook. Ze voorspelde dat, wanneer dit zo door blijft gaan, ik hoogstwaarschijnlijk volledige bedrust opgelegd krijg. Dat houdt dus in 24 uur per dag plat liggen, alleen opstaan hooguit om naar het toilet te gaan. Ook kreeg ik te horen dat als het maandag niet beter was, ze zou overleggen met de gynaecoloog en dat ik dan waarschijnlijk ook volgende week 48 uur in het ziekenhuis aan de weeenremmers moet. Dit zou de weeën dan wel goed kalmeren en daarna zou het allemaal wel weer moeten gaan, met nog steeds strikte bedrust uiteraard.

Inmiddels ben ik vandaag 26 weken zwanger. Gelukkig heb ik een week vakantie en dus ruim de gelegenheid me eens goed te installeren op de bank (die overigens niet heel comfortabel is, de nieuwe bank wordt over een paar weken geleverd). Ik ben heel hard aan het duimen dat alles goed mag blijven gaan, en ik niet, zoals sommigen, nu al beval.

De overlevingskansen voor extreme prematuren zijn gelukkig wel heel goed met mijn termijn. Volgende week 90%, en met 28 weken al 95%! Alleen vraag ik me af, mocht het zo ver komen, of ik dan op Corsica kan blijven. Waarschijnlijk moeten we dan naar Marseille waar ze wel de aangepaste zorg voor extreme prematuren hebben. Pas met 34 weken mag ik in het lokale ziekenhuis bevallen. Eigenlijk wil ik daar helemaal niet over nadenken, onze meid moet gewoon nog lekker 98 dagen blijven zitten waar ze zit! Ik hoop alleen zo dat dat haalbaar is..

In de tussentijd zal ik de ziekenhuistas maar vast klaarzetten. Een goede voorbereiding is immers het halve werk..

Onderschat

Vaak merk ik dat ik door anderen onderschat word. Dat komt misschien door mijn uiterlijk, men denkt al snel met een klein meisje te maken te hebben in plaats van met een zelfstandige jongedame, om mezelf maar even in die categorie in te delen. Dat kan heel irritant zijn, vooral in combinatie met mijn dikke buik geloven mensen nog wel eens niet dat ik over genoeg intellect beschik om wat voor beslissing dan ook te maken. Zo krijg ik al maanden niet betaald voor mijn opleiding, met als reden dat er vorig jaar ook een buitenlandse zwangere was die alleen maar voor het geld kwam. Laten we dan lekker op zijn corsicaans ons racisme zegevieren, alle buitenlandse zwangeren over 1 kam scheren en gewoon helemaal niks betalen! Ja dat gaat er natuurlijk niet in bij mij.. Ik verwacht vandaag of morgen dan ook een nederig excuus van de dame die mij gisteren nog zo bruut de deur heeft gewezen, vergezeld door de cheque waar ik recht op heb.

Ook met jaloezie ben ik inmiddels niet onbekend meer. Mensen die er ronduit voor uitkomen, daar kan ik respect voor opbrengen. Helaas zijn dat er niet veel, de meesten proberen je onderuit te halen met de meest belachelijke tactieken. Ik heb echt alles al voorbij zien komen. Rare opmerkingen, waar ik inmiddels spontaan van in de lach schiet, het ontkennen van mijn prestaties, of me gewoon heel vuil aankijken met een blik die boekdelen spreekt. Soms heb ik medelijden met deze mensen, meestal niet.

Aan de andere kant profiteer ik er vaak enorm van dat men mij ziet als arm schaap. Als eenmaal uitkomt dat ik meer in me heb dan in eerste instantie gedacht wordt, is men vaak enorm onder de indruk en staat me met grote ogen van verbazing aan te staren. Dan nog word ik onderschat hoor, men denkt dan simpelweg dat het een toevalstreffer was of een kwestie van dom geluk. Meestal laat ik het maar zo. Ik beschik hierdoor over een enorme macht, want situaties naar mijn hand zetten wordt kinderspel, en als het een keer niet zo goed uitkomt transformeer ik mezelf zo weer tot naïef klein meisje, en dan wordt alles weer vergeven en vergeten.

Toen ik bijvoorbeeld net hier woonde, dachten veel mensen dat ik de taal niet zo goed begreep, en vaak werd er dan ook voor mijn neus over me gepraat. Heel handig, zo weet je meteen hoe iemand in elkaar steekt en wat je eraan hebt. Zo kom je er al vrij snel achter dat het overgrote deel van de mensen dat je leert kennen rechtstreeks bij het vuilnis kan. Mensen die mij stukje bij beetje leren kennen, weten wel beter, maar om mij beter te leren kennen moet je wel eerst in goede aarde vallen natuurlijk.

Nu op de opleiding die ik volg merk ik ook vaak dat ik onderschat word. Mensen vragen me of ik het allemaal wel bij kan houden, of het niet te moeilijk is en zijn daardoor vaak extra soepel met me. Vind ik echt niet erg hoor. Oké, we spreken hier wel over een opleiding voor mensen met een uitkering dus je kunt je het niveau voorstellen, maar toch. Nu we wat examens hebben gedaan zijn mijn collegaatjes er inmiddels wel achter dat ik intelligenter ben dan ze in de eerste plaats dachten. Aan de andere kant, bij sommige mensen lijkt het gewoon nooit door te dringen ofzo. Ze ervaren met eigen ogen dat ze me onderschatten, en dat ze de rare spelletjes beter achterwege kunnen laten, en toch trappen ze keer op keer weer in dat onschuldige gezicht van me. Soms vraag ik me af wie er nu eigenlijk het arme schaap is..